Schaakvereniging Paard d4
Zestien schakers. Eén doel. Drieënveertig Leffe Blond.
De Yge Visser Bokaal.
Dit evenement - een eerbetoon aan de schaakgrootmeester die geliefd was vanwege zijn bijzondere schaaklessen - vond dit jaar voor de derde keer plaats. Voormalig winnaar van het Kroegzitterstoernooi en gevaarlijk outsider Václav werd de spanning teveel: hij moest de strijd staken met een op het eerste oog vervelende spierblessure. Hoopvol maakten de debutanten Arad, Lauren, Loïc en Peter hun opwachting, al leek een toernooizege op voorhand uitgesloten. De wedkantoren wisten het vrijwel zeker: de bokaal zou ook dit jaar weer mee in de trein naar Groningen. De Groninger delegatie was immers sterk afgereisd, met titelhouder Maurice en voormalig finalist en gerenommeerd kroegzitter Florian.
Tot ieders verbazing was het juist die andere Groninger die hoge ogen gooide tijdens de voorrondes, die zich in drie woorden lieten samenvatten: Xander Vincent Mostertman. Hij speelde niet zozeer tegen, als wel mét de concurrentie en trok nadrukkelijk de favorietenrol naar zich toe. In de topsport noemen ze dat ‘te vroeg pieken’. Want de prijzen worden niet verdeeld in de voorrondes. Nee, de prijzen worden verdeeld in de finalegroepen.
Jeroen en zijn kameraden hadden dat beter begrepen. Zij verschalkten Arad, die steeds beter met de tijdcontrole wist om te gaan, en Tobi, die er een gewaagde tactiek - geleend uit de dartsport - op nahield waarbij hij al vroeg op zoek ging naar de tripels. Jeroen deed er alles aan om de prijs voor het winnen van de B-groep af te staan, maar het mocht niet baten. In diezelfde groep toonde Peter zich onverzettelijk en won overtuigend de strijd om het schaakboek van Loïc.
Walt plaatste zich traditiegetrouw met het grootste gemak voor de A-groep, om volgens diezelfde traditie roemloos ten onder te gaan (0.5 uit 7). Toch ging hij niet met lege handen naar huis: zijn betrokkenheid tijdens het afgelopen schaakseizoen leverde hem de allereerste Cavalier Blanc op. Deze jaarlijkse trofee, in de vorm van een marmeren paard, is een symbolische erkenning voor leden met persoonlijke, bijzondere verdiensten voor de vereniging. Nadat hij tijdens zijn debuutseizoen op de slotdag handhaving in de SGA-Hoofdklasse veiligstelde, verscheen hij vorig seizoen al vroeg op de radar van de jury. Zijn bereidheid ongekend; de beslissing van de jury unaniem. Chapeau.
Ook werd onze eigen Corné in het zonnetje gezet. Sinds de verhuizing naar zijn Grand Café beschikt Paard d4 niet alleen over de mooiste schaaklocatie van Nederland, ze heeft er ook een kroegbaas bij die altijd bereid is om mee te denken. Ook tijdens dit toernooi ontbrak het de spelers nergens aan en dat leverde hem een meer dan verdiende kampioenspolo op.
Dan naar de finalegroep A, waar Mehran al bellend vriend en vijand verraste door lang uitzicht te houden op de eindzege, maar uiteindelijk genoegen moest nemen met een zeer verdienstelijke podiumplek. De Groninger delegatie liet zich gelden aan de bar, maar dit leek ten koste te gaan van hun prestaties achter het bord. Met iedere bestelling raakte de bokaal verder uit het zicht. Het tegenovergestelde leek waar voor Joël, die werkelijk waar geen spaan heel liet van de concurrentie. Foutloos in de finalegroep, een indrukwekkende prestatie die hem zijn allereerste Yge Visser Bokaal opleverde.
Een volle kroeg, een verdiende winnaar en een bon langer dan Jan Bargeman: deze editie had het allemaal. Op naar de volgende!